Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Quis est tam dissimile homini. Peccata paria. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Duo Reges: constructio interrete. Bork

1. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus?
2. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;
3. Si enim sapiens aliquis miser esse possit, ne ego istam gloriosam memorabilemque virtutem non magno aestimandam putem.
4. Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim.
5. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent.

• Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.
• Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate.
• Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.
• Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala?

Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Id est enim, de quo quaerimus. Nemo igitur esse beatus potest. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum?

Bork

Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Non risu potius quam oratione eiciendum? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Dat enim intervalla et relaxat. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset.